Al maanden schrijf ik over het helen van vrouwelijke kracht, maar ook over hoe diep deze beschadigd is geraakt. Sommigen noemen het de collectieve vrouwenwond, anderen de heksenwond. Hoe je het ook noemt, steeds meer vrouwen worden zich ervan bewust dat er een ongekende kracht eeuwenlang heeft liggen sluimeren. Dat we iets oerouds zijn kwijtgeraakt door patriarchale systemen en dat we collectief in een mannelijke energie zijn gaan zitten. Altijd in de doe-modus, altijd producerend, altijd bewijzend dat we het ook kunnen.

De zoektocht naar herstel
Er zijn ontzettend veel rituelen en hulpmiddelen om deze beschadiging te helen. Zelf ben ik daar ook druk mee bezig. Ik haal kaarsen van vrouwelijke Godinnen in huis en creëer kleine altaren waar ik elke dag even bij stilsta. Ik word me steeds bewuster van hoe klein ik mezelf jarenlang heb gemaakt, hoe ik mijn stem liet wegsterven en hoe ik automatisch een stapje opzij deed. Hoe ik pleasen tot een ware kunstvorm had verheven, mezelf wegcijferend om maar niet te veel ruimte in te nemen.

Ik zie het ook bij zoveel vrouwen om me heen. Hoe we onze intuïtie hebben leren wegdrukken omdat die niet ‘rationeel’ genoeg was. Hoe we ons hebben aangepast aan een werkritme dat niet strookt met onze cyclische natuur. Hoe we onze woede hebben ingeslikt omdat ‘emotionele’ vrouwen niet serieus werden genomen. Hoe we hebben geleerd om ons lichaam te zien als iets dat gecorrigeerd, beheerst en gecontroleerd moest worden, in plaats van als een bron van wijsheid.
En toch, ondanks al die bewustwording en alle mooie rituelen, bleef het voor mij lastig om echt contact te maken met mijn bekkengebied.

Van zweverig naar aards
Dat klinkt misschien zweverig, maar het tegendeel is waar. Het gaat hier niet om iets etherisch of louter spiritueels. Het gaat juist om aarden, om verankering in je lichaam. We zijn zo gewend geraakt om in ons hoofd te leven, om alles te rationaliseren en te analyseren. Maar ons bekken, ons vrouwelijke centrum, dat is waar onze levensdrang zetelt. Waar onze creativiteit ontspringt. Waar we letterlijk nieuw leven kunnen scheppen, niet alleen in de vorm van kinderen, maar ook in de vorm van projecten, ideeën, dromen.

Als we geen contact hebben met dit gebied, zijn we letterlijk ontworteld. We zweven door het leven zonder fundament, zonder toegang tot die diepe, intuïtieve wijsheid die daar huist. Het gaat er dus niet om dat we nog zweveriger worden, maar juist dat we eindelijk weer aarden. Dat we terug naar huis komen, in ons eigen lichaam.

Het bekkengebied is ook waar we trauma opslaan. Niet alleen persoonlijke trauma’s, maar ook die generaties-overstijgende pijn. De angst van onze moeders, grootmoeders, overgrootmoeders. De stiltes, de schaamte, de onderdrukking. Als we daar geen contact mee maken, blijven we dat allemaal met ons meedragen, onbewust doorgevend aan de volgende generatie.

Het telefoontje dat alles veranderde
Op een dag belde een vriendin. Ze klonk opgewonden, bijna euforisch.
“Je móét dit proberen,” zei ze. “Ik heb yoni stomen ontdekt en het is werkelijk… ik kan het niet eens uitleggen. Je moet het gewoon ervaren.”
Yoni stomen. De woorden alleen al.
Ik voelde een vreemde lacherigheid in me opborrelen, een ongemakkelijke schaamte, alsof we over iets spraken dat absoluut niet genoemd mocht worden. We waren twee volwassen vrouwen, maar ineens giechelde ik bijna als een tiener die stiekem over seks praat. En toen, in dat moment van bewustwording, besefte ik hoe diep dat zit.

Als we zeggen dat we naar de sauna gaan, vindt iedereen dat volkomen normaal. Sterker nog, het wordt aangemoedigd als ontspannend en gezond. We stomen ons gezicht boven een bak heet water met kamille voor onze huid. We nemen een stoomsessie voor onze luchtwegen als we verkouden zijn. Maar zodra het gaat om dat deel van ons lichaam – ons vrouwelijke centrum, de bron van ons leven – dan ontstaat er plots die schaamte. Dan gaan we giechelen, blozen, wegkijken.
Waarom eigenlijk? Wat zegt dat over hoe we geleerd hebben naar ons eigen lichaam te kijken? Naar onze vrouwelijkheid?
Die vragen bleven door mijn hoofd spoken. En juist die schaamte, die reactie, maakte me geïntrigeerd. Als er zoveel weerstand is, dan zit er daar iets. Iets belangrijks.

Het ritueel begint al in de keuken
Het krukje en de kruiden werden besteld. Toen het pakket aankwam voelde ik een mengeling van spanning en verwachting. Zou dit echt iets zijn? Of zou ik me achteraf belachelijk voelen?
Het kruiden klaarmaken was al een prachtig ritueel op zichzelf. Ik koos voor een mengsel dat Return to Gaia heet. Terwijl het water aan de kook kwam, roerde ik rustig in de pan, alsof ik bezig was met een ritueel. En dat was het ook, besefte ik. Dit was geen haastig klusje dat even tussendoor moest, dit was iets wat aandacht verdiende.

Toen ik de kruiden in het water deed, begonnen de heerlijkste geuren door de keuken te zweven. Bloemen, aarde, iets zoets en iets kruidigs tegelijk. Het rook naar een oertuin in de zomer, naar wilde velden, naar iets oerouds en tegelijk volkomen vertrouwds. Ik stond bij de kookplaat en roerde langzaam, keek hoe het water verkleurde, hoe de kruiden hun essentie vrijgaven.
Dit langzame proces, dit wachten, dit geduld hebben – het was al een tegengif voor mijn altijd-maar-door-snellende leven. Mijn systeem begon al te ontspannen nog voordat ik überhaupt was gaan zitten.

Van twijfel naar overgave
Toen de kruiden klaar waren, zette ik ze onder het krukje. Ik had een deken klaargelegd om om me heen te slaan, kaarsjes aangestoken, zachte muziek opgezet. Als ik dit dan toch deed, dan goed. Dan niet haastig, niet stiekem, niet met dat gevoel van ‘waar ben ik nu weer mee bezig’. Maar met intentie. Met waardigheid.
Ik ging zitten. De eerste twee à drie minuten was mijn hoofd een en al commentaar.
“Dit is belachelijk. Wat doe je hier nou? Als iemand dit zou zien… Dit kan toch niet echt werken? Het voelt gewoon als warme damp, meer niet.”
Mijn ratio deed nog een laatste, wanhopige poging om de controle te houden, om dit te kleineren tot iets onbenulligs.

Maar toen, langzaam, begon er iets te verschuiven.
De warmte drong door. Niet alleen fysiek, maar dieper. Het was alsof mijn lichaam een zucht van verlichting slaakte, alsof iets wat heel lang samengetrokken was geweest eindelijk mocht ontspannen. Mijn schouders zakten naar beneden. Mijn kaak, die ik blijkbaar stijf op elkaar had geklemd, liet los. Mijn adem werd dieper, langzamer.
En toen overviel me een ontspanning zoals ik nog nooit had meegemaakt.
Het was niet de ontspanning van een massage of een bad. Het kwam van binnenuit, vanuit mijn bekken, vanuit mijn kern. Het golfde door mijn hele lichaam. Alsof er een deur openging naar een ruimte in mezelf waar ik al jaren niet meer was geweest. Misschien wel nooit bewust van was geweest.

Het was alsof mijn lichaam eindelijk gezien werd, gehoord werd. Alsof het zei: “Eindelijk. Eindelijk let je op. Eindelijk kom je even bij me.”
Ik weet niet hoe lang ik daar zat. De tijd leek even niet relevant. Ik zat gewoon, met die warmte, met die kruiden, met mezelf. Simpel en toch zo ongelooflijk krachtig.

De warmte die bleef
Wat me het meest verbaasde: die diepe ontspanning heeft me niet meer verlaten. Niet compleet natuurlijk, het leven gaat door, stress komt en gaat. Maar er is iets verschoven in mijn fundament. Een soort innerlijke rust waar ik nu op terug kan vallen. Een plek in mezelf waar ik altijd naar terug kan keren.
En dan is er nog iets anders, iets bijna ongelooflijks.
Al jaren heb ik een koude zone op mijn lichaam, van mijn bovenbenen tot mijn onderbuik. Letterlijk koud, alsof de circulatie daar gewoon gestopt was. Het was gewoon ‘zo’. Ik was eraan gewend geraakt.
Maar nu, na het yoni stomen, voelde ik warmte. Echte warmte. Niet alleen direct na de sessie, maar blijvend.

Het was alsof er letterlijk weer leven terugkeerde in dat gebied. Alsof de bloedstroom weer ging stromen, alsof energie weer kon bewegen. Dat koude gebied – dat volgens mij niet toevallig precies mijn vrouwelijke centrum was – begon eindelijk te ontdooien.
Ik realiseerde me dat dit geen toeval was. Dat dit geen individueel probleempje was dat ik toevallig had. Dit was mijn lichaam dat letterlijk was dichtgevroren, dat zich had afgesloten, dat geen toegang meer wilde geven tot dat gebied omdat het te pijnlijk was, te kwetsbaar, te gevaarlijk.
En nu, door die warmte, die zachtheid, die liefdevolle aandacht, mocht het eindelijk weer openen.

Een oeroude wijsheid herontdekt
Yoni stomen is geen moderne trend of New Age uitvinding. Het is een oeroude praktijk die al duizenden jaren door vrouwen over de hele wereld wordt beoefend. In Korea noemen ze het ‘chai-yok’, in de traditionele Maya-cultuur is het een belangrijk onderdeel van de vrouwengeneeskunde, in Afrika hebben talloze stammen hun eigen variaties en kruiden. Grootmoeders gaven het door aan moeders, moeders aan dochters.
We zijn het alleen vergeten. Of beter gezegd: het is ons afgenomen, afgeleerd, belachelijk gemaakt.
Want dat gebeurt met vrouwenwijsheid. Met alles wat ons kracht geeft, wat ons met onze cyclus verbindt, wat ons herinnert aan onze eigen autoriteit over ons lichaam. Het wordt weggezet als bijgeloof, als gevaarlijk, als onwetenschappelijk. En wij, gewend om te luisteren naar de buitenwereld in plaats van naar onszelf, gaven het op.

Maar steeds meer vrouwen herontdekken deze praktijk. En niet zonder reden. Yoni stomen helpt niet alleen om die vrouwelijke energie te herstellen, het heeft ook concrete fysieke voordelen. Het kan helpen bij menstruatieklachten, bij het reguleren van je cyclus, bij het herstellen na een bevalling. Het ondersteunt het natuurlijke zelfzuiverend vermogen van het lichaam. Het kan helpen bij het loslaten van oude emoties en trauma’s die in het weefsel zijn opgeslagen. Het verbetert de doorbloeding, ontspant de bekkenbodem, helpt bij het verwerken van verlies en verdriet.

En ja, er gaat ook veel misinformatie rond. Sommige claims zijn overdreven, sommige waarschuwingen zijn onnodig alarmerend. Maar dat geldt voor zoveel dingen. De oplossing is niet om het dan maar helemaal weg te gooien, om deze duizenden jaren oude wijsheid te negeren omdat het niet in een modern medisch model past. Hete thee en koffie is ook “gevaarlijk”, maar we drinken er geen kop of mok minder om.

Wat een gemis is dat. Wat ongelooflijk zonde. Hoeveel generaties vrouwen hebben we hierdoor de toegang ontzegd tot iets dat hen zou kunnen helpen? Hoeveel vrouwen lopen rond met pijn, met ongemak, met een gevoel van vervreemding van hun eigen lichaam, terwijl er iets zou kunnen zijn dat ondersteunt, dat verzacht, dat heelt?
We hoeven niet te kiezen tussen moderne geneeskunde en oude wijsheid. We mogen beide omarmen. We mogen zelf voelen wat ons goed doet.

Een thuiskomst
Elke keer dat ik nu stoom is het alsof ik even thuiskom bij mezelf. Het is mijn moment. Niet het moment dat ik er moet zijn voor anderen, niet het moment dat ik moet presteren of produceren. Gewoon zijn. In mijn lichaam. In mijn vrouwelijkheid.
En misschien is dat wel het mooiste geschenk van deze praktijk. Niet alleen de fysieke voordelen, niet alleen de emotionele verwerking, maar het simpele feit dat ik een ritueel heb gecreëerd waarin mijn vrouwelijke lichaam centraal staat. Waarin het wordt geëerd, verzorgd, gezien.
Waarin ik tegen mezelf zeg: jij bent het waard. Dit deel van je, dit heilige centrum, verdient aandacht, warmte, liefde.

Dat is revolutionair in een wereld die ons heeft geleerd om ons te schamen voor ons vrouwzijn. Die ons heeft geleerd dat onze cyclus een ongemak is, dat onze emoties te veel zijn, dat we ons moeten aanpassen aan een ritme dat niet het onze is.
Elke keer dat we stomen, zeggen we: nee. Ik keer terug naar mijn eigen ritme. Ik eer mijn eigen lichaam. Ik luister naar mijn eigen wijsheid.
En langzaam komen we terug bij onszelf. Bij die oeroude kracht die altijd al in ons huisde, maar die even was vergeten.
Welkom thuis, zuster. De deur heeft altijd voor je open gestaan.

Extra informatie
Ook interesse? Je kan zelf aan de slag gaan, of je kan naar een gespecialiseerde webshop gaan. Zelf ben ik zeer enthousiast over Beran Earth Reconnection. Voor meer informatie: https://www.beranearth.com/

En wil je ook prachtige ritueel kaarsen bestellen? Dan raad ik ten zeerste de volgende webshop aan: https://www.mooncandlecraft.com/

Disclaimer: dit is geen gesponsord artikel, het is puur mijn eigen ervaring. Ik krijg dus ook geen enkele vergoeding om deze twee webshops te benoemen.