Wat gebeurt er als je op jonge leeftijd een droom krijgt die je wereldbeeld volledig verandert? Voor Mark Vijver was het geen gewone droom, maar meer een soort krachtig visioen dat hem opriep om zich in te zetten voor de aarde en dan vooral tegen CO₂-uitstoot. Hij was pas twintig jaar toen hij besloot om nooit meer te vliegen. Jaren later kreeg hij opnieuw een ingrijpende ervaring: een hartstilstand, gevolgd door een tweede droom. Daarin zag hij een oplossing voor het klimaatprobleem die sindsdien het hart vormt van zijn missie.
Mark is geen wetenschapper of politicus, maar een man met een diepgewortelde overtuiging en een tomeloze inzet. Zijn ideeën zijn groot, zijn beleving intens, en zijn visie is uitgesproken. Hij schreef er een boek over: De Tempeliersgordel van Atlantis, het vierde deel van een serie, waarvan de eerste drie nog gaan verschijnen. Mark koos ervoor om deel vier nu al uit te brengen, omdat daarin de oplossingen staan die we zo hard nodig hebben.
In een wereld waarin duurzaam denken vaak wordt ingehaald door cynisme of commercie, blijft Mark rechtop staan in zijn idealisme. In zijn eigen woorden vertelt hij over de dromen die hem leiden, de weerstand die hij ondervindt en de hoop die hem gaande houdt.

Mark: “Het is 1992. Ik ben twintig, dromerig en rusteloos. Zoals zoveel jongeren voel ik dat er iets niet klopt in de wereld, maar ik kan het nog niet benoemen. Tot die ene nacht. Een droom – of een visioen – trekt me diep mijn onderbewustzijn in en laat me dingen zien die ik niet kan vergeten. De aarde is ziek. Niet een beetje, maar diepgaand en de oorzaak is helder. Wij, mensen, en vooral onze uitstoot van CO₂ zijn de oorzaak. De boodschap is eenvoudig en messcherp. Dit is jouw pad. Zet je leven in voor de aarde. Focus je op CO₂.

Ik word wakker en ik voel het in elke vezel. Ik moet iets doen. Maar wat weet ik nog niet. Ik ben net volwassen, zonder richting en zonder opleiding in dit onderwerp. Maar ik weet één ding zeker: ik wil niet meer vliegen. Terwijl anderen dromen van verre reizen, voel ik alleen maar: nee. Ik wil het niet, ik kan het niet. Niet omdat ik niet van de wereld houd, maar juist omdat ik dat wel doe. Omdat ik voel dat elke actie gewicht heeft, dat keuzes niet vrijblijvend zijn. Die houding heeft me gevormd en mijn blik gescherpt. Het was het begin van een zoektocht die nog steeds gaande is.

In de jaren die volgden bleef die droom in mijn achterhoofd branden. Maar pas vijf jaar geleden, toen ik zomaar een hartstilstand kreeg, viel alles opnieuw stil. Mijn hart stopte en ik lag negen dagen in coma. Alles werd donker. En toch kwam ik terug, wonderbaarlijk genoeg zonder schade en daar ben ik iedere dag dankbaar voor. Wat ik wel had, was een nog sterker gevoel dat ik iets te doen had op deze aarde.

Ik kreeg in 2024 een nieuwe droom of visioen. Dit keer zag ik een oplossing voor me. Een structurele, radicaal hoopvolle oplossing. In mijn geestesoog verscheen een gordel, een soort energielijn, die zich uitstrekte van de Noordpool naar de Zuidpool en terug. Het was een gordel die alles met elkaar verbindt en die alle energie opwekt die we als mensheid nodig hebben en meer. Fossiele brandstoffen? Overbodig. De aarde warmt niet verder op en wij kunnen blijven leven. Zelfs voor het maken van kleding hoeven we dan geen olie meer te gebruiken. We kunnen werken met bamboe of andere natuurlijke materialen. De technologie is er, we hoeven het alleen nog maar toe te passen. Binnen enkele jaren zouden fossiele brandstoffen totaal overbodig zijn.

Ik heb mijn visie opgeschreven in een boek: De Tempeliersgordel van Atlantis. Het is geen sciencefiction en al zeker geen zweverig verhaal, maar een concreet voorstel in de vorm van een avonturenboek, gebaseerd op een diepe overtuiging en technische mogelijkheden. Ik beschrijf hoe die gordel zou kunnen werken en hoe deze gebouwd kan worden, wat het zou vragen van ons als samenleving en wat het zou betekenen als we eindelijk los durven komen van het destructieve systeem waarin we nu vastzitten.
Maar hoe serieuzer ik word, hoe meer weerstand ik ontmoet.

Dat gebeurt vooral online, waar ik inmiddels gewend ben dat mensen zonder kennis van zaken negatieve reviews schrijven, zelfs voordat mijn boek uit was, maar ook in de posts die ik plaats op social media. Ik word uitgelachen, belachelijk gemaakt en uitgescholden. Dat komt ook omdat ik geld verdien aan de oplossingen die ik bied, alsof dat niet zou mogen. Alsof het verwerpelijk is om je brood te verdienen met iets dat goed is voor de wereld, terwijl we het normaal vinden dat mensen wel extreem veel geld verdienen met het verkopen van vervuiling, van overbodige spullen en van systemen die aantoonbaar bijdragen aan de vernietiging van onze planeet en het opwarmen van het klimaat.

Ik vraag geen patent aan op de oplossingen die ik bedenk. Alles wat ik ontwikkel, mag gedeeld, gebruikt en doorontwikkeld worden. Ik wil juist dat anderen ermee aan de slag gaan. Maar dat betekent niet dat het gratis moet zijn. Als ik mijn hele leven wijd aan dit onderwerp, mijn tijd, mijn energie en mijn opgedane kennis investeer, waarom zou ik daar dan niet van mogen leven? Waarom wordt iemand die zich inzet voor destructieve winstmodellen beloond en iemand die zich inzet voor herstel en behoud gewantrouwd?

Toch blijf ik doorgaan, omdat ik geloof dat we het tij nog kunnen keren. Omdat ik geloof in de kracht van verbeelding. Omdat ik mensen zie opstaan, overal op de wereld, met nieuwe ideeën, nieuwe systemen en nieuwe hoop. Tokenization, bijvoorbeeld, een manier om waarde anders te organiseren, namelijk eerlijker en transparanter. Het kan helpen om duurzame keuzes ook economisch aantrekkelijk te maken. Niet als truc, maar als echt alternatief voor een systeem dat op instorten staat.

Ik zie het als mijn taak om de visie die ik kreeg door te geven. Niet als waarheid met een hoofdletter, maar als een uitnodiging. Denk mee, kijk anders, wees niet bang en blijf dromen, ook als de wereld zegt dat het niet kan.
Misschien pas ik niet in het hokje van wetenschapper, ondernemer of activist. Misschien ben ik gewoon iemand die een droom kreeg en besloot te luisteren. Iemand die niet meer anders kan dan zich inzetten voor een toekomst die nog steeds mogelijk is.
En dat doe ik niet voor mezelf. Ik doe het voor mijn kinderen en hun kinderen. En voor iedereen die op deze aarde leeft, nu en in de toekomst.”

Wat je ook gelooft over dromen, klimaatoplossingen of nieuwe economische modellen, het valt niet te ontkennen dat Mark Vijver zijn leven in dienst heeft gesteld van iets groters dan zichzelf. Hij daagt ons uit om anders te kijken, kritischer te kiezen en groter te denken. Want verandering begint bij mensen die weigeren zich neer te leggen bij hoe het altijd ging.
Wie meer wil weten over Mark, zijn ideeën of het boek De Tempeliersgordel van Atlantis, kan terecht op zijn website: www.co2.nl. Daar vind je ook meer informatie over zijn projecten, achtergrond en zijn voortdurende zoektocht naar een duurzamere wereld.