Veertien jaar geleden onderging Linda Beukeboom een operatie in verband met een geknapte blindedarm die haar leven zou veranderen, maar helaas niet in positieve zin. Sindsdien kampte ze met aanhoudende darmklachten. Wat begon als buikpijn waarmee ze leerde leven, eindigde in 2024 in ondraaglijke klachten. Toch kreeg ze niet de hulp die ze nodig had. In plaats van de symptomen serieus te nemen, richtten artsen in het ziekenhuis zich op een aantekening in haar dossier: een verleden van seksueel misbruik. Dit maakte Linda’s klachten onterecht een psychologisch probleem. Haar fysieke pijn werd geminimaliseerd, haar situatie niet erkend.
Een scan gaf onvoldoende informatie en ze werd zonder verdere stappen naar huis gestuurd. Ze voelde zich niet alleen genegeerd, maar ook gestigmatiseerd. Ondanks dat haar lichaam haar in de steek liet, werd zij het probleem, in plaats van haar gezondheid. Dat had uiteindelijk desastreuze gevolgen. In een gesprek vertelt Linda over haar gevecht tegen zowel het ziekenhuis als de zorgverzekeraar.

Je hebt ervoor gekozen om je verhaal te delen over je ervaring met het medische systeem na seksueel misbruik. Kun je vertellen wat je ertoe bracht om hierover te spreken?
“Het vertellen over zoiets persoonlijks als seksueel misbruik heb ik niet zomaar gedaan. Mijn schaamte hield me tientallen jaren stil. Ik heb jarenlang gezwegen, maar op een gegeven moment voelde ik me gesterkt door de maatschappelijke bewegingen die opriepen om open te zijn. Ik hoopte op begrip en steun, maar ik kwam er al snel achter dat dit niet vanzelfsprekend was. Vaak wordt er wel met medeleven gereageerd, maar echt begrip ontbrak. Dat ik vanwege mijn geschiedenis niet de juiste medische behandeling kreeg, had ik nooit kunnen voorspellen.”

Wat gebeurde er toen je je verleden met je huisarts deelde?
“Hij noteerde het in mijn dossier, zonder verder op de gevolgen in te gaan. Ik had nooit mogen instemmen, maar ik deed het toch. Achteraf bleek dat een vergissing. Mijn medische klachten werden vanaf dat moment door die lens bekeken. Medisch specialisten keken niet naar mijn pijn en klinische symptomen, vanwege die aantekening in mijn dossier. Zelfs een noodzakelijk onderzoek, een coloscopie, werd niet uitgevoerd vanwege mijn misbruikverleden. Ik voelde me gestigmatiseerd en niet serieus genomen.”

Hoe beïnvloedde dit je medische behandelingen?
“Het had desastreuze gevolgen. Mijn pijn werd niet serieus genomen. Ook lichamelijk werd ik niet goed onderzocht, terwijl ik mijn pijn zeer goed kon lokaliseren. Een specialist noteerde bijvoorbeeld dat mijn buik soepel was en dat hij geen weerstand voelde, terwijl hij nauwelijks onderzoek had gedaan. Ik werd in een hokje geplaatst als ‘vrouw met een verleden van seksueel misbruik’ in plaats van iemand met een serieuze medische klacht. Dat is frustrerend en pijnlijk.”

Kun je een specifiek moment beschrijven waarop je je echt onbegrepen voelde?
“Ja, mijn dossier werd gedeeld door de medisch specialisten en de eerste zin van ieder rapport startte met: ‘Deze patiënte met een verleden van seksueel misbruik…’. Zo’n stigma vraagt erom mijn klachten psychisch te benaderen en geen oog te hebben voor mijn fysieke symptomen. Op dat moment besefte ik dat mijn medische geschiedenis mij eerder tegenwerkte dan hielp. Ik voelde me machteloos en boos. Waarom werd mijn pijn niet serieus genomen? Waarom moest ik steeds bewijzen dat mijn klachten echt waren? Later hoorde ik dat sommige artsen al snel aannemen dat lichamelijke klachten bij trauma-overlevers psychosomatisch zijn. Dat is zo’n kortzichtige en schadelijke benadering.”

Hoe is je situatie uiteindelijk geëscaleerd?
“Toen de pijn ondraaglijk werd, maar ik ondanks dat naar huis gestuurd werd, besloot ik om afleiding te zoeken. Ik reisde met kerst naar vrienden in Zwitserland, hopend op wat verlichting. De reis werd echter een hel. De pijn werd ondraaglijk en ik werd met spoed opgenomen in een particulier ziekenhuis. Ik bleek een ernstige darmvernauwing te hebben. Het was duidelijk: ik had al die tijd al dringend medische hulp nodig gehad. Deze operatie redde uiteindelijk mijn leven. Maar dit was nog maar het begin van een nieuwe strijd. Niet voor mijn gezondheid, maar voor erkenning. Mijn zorgverzekeraar weigerde de operatie te vergoeden. Ondanks dat hun eigen alarmcentrale de situatie als een spoedgeval erkende, werd ik geconfronteerd met een bureaucratisch obstakel. De zorgverzekeraar beschouwde de ingreep in Zwitserland als een keuze die ik zelf had gemaakt, alsof ik nog enige controle had over mijn situatie. Het voelde alsof ik werd beschuldigd van iets dat buiten mijn macht lag.”

Wat deed dit gevecht met jou?
“Het gevecht met de zorgverzekeraar is niet alleen frustrerend, maar zeer vernederend. Het is moeilijk om keer op keer te moeten bewijzen dat je geen fraudeur bent, dat je werkelijk lijdt, en dat je de zorg verdient die ik in Nederland niet kreeg. In plaats van geholpen te worden, word ik geconfronteerd met een systeem dat mij niet als patiënt ziet, maar als een dossier. Het voelt alsof ik mijn eigen menselijke waardigheid moet verdedigen tegen de koudheid van de bureaucratie.
Na maanden van strijd stelde ik mezelf de vraag of het beter is voor mijn herstel om mijn gevecht te staken. Niet omdat ik vind dat de zorgverzekeraar gelijk heeft, maar omdat ik mijn eigen waardigheid wil behouden. Hoe lang kun je blijven vechten tegen een systeem dat je niet als mens ziet? Hoelang kun je blijven strijden tegen een zorgverzekeraar die je ziet als een nummer, en niet als een persoon die pijn heeft en recht heeft op zorg? Vooral ook omdat we ruim vijfentwintig jaar de verzekeringspremie hebben betaald zonder veel zorgkosten te hebben gemaakt. Om een stap verder te komen, zal ik een advocaat moeten raadplegen en we hebben inmiddels rechtsbijstand ingeschakeld.”

Je vertelde mij dat jouw verhaal niet op zichzelf staat.
“Helaas is dit geen uniek verhaal. Er zijn talloze andere patiënten die hetzelfde ervaren. Ze worden geconfronteerd met vooroordelen, bureaucratische obstakels en een gebrek aan empathie in het zorgsysteem. De vraag is: hoeveel mensen moeten nog door dit gevecht heen voordat er structurele veranderingen komen in de manier waarop we zorg verlenen?
De zorg moet zich meer richten op de mens achter het dossier, dat bevordert ook het herstelproces. Het is tijd om het systeem te veranderen, zodat de pijn van patiënten niet alleen erkend wordt, maar ook adequaat behandeld wordt. Pas dan kunnen we echt spreken van een zorgsysteem dat doet wat het hoort te doen: mensen helpen in hun meest kwetsbare momenten, zonder hen te laten vechten tegen een systeem dat hen niet als mens ziet, maar als een verdienmodel.”

Heb je ooit een arts gevonden die je wel serieus nam?
“Ja, uiteindelijk was er een arts in Zwitserland, maar het heeft wel veertien jaar geduurd. Het was een enorme opluchting om eindelijk een arts te zien die écht luisterde en me niet vanuit een vooroordeel benaderde. En die me heel snel van mijn helse pijn kon bevrijden. Na de eerste euforie was ik ook verdrietig dat ik zo lang heb moeten zoeken. Goede zorg zou de norm moeten zijn, niet een uitzondering die je met moeite moet vinden.”

Heb je dit aangekaart bij de artsen die je niet serieus namen?
“Ja, ik heb met de artsen gesproken die me lieten vallen. Ik vroeg hen of er in hun opleiding voldoende aandacht was voor mensen zoals ik. Ze knikten en daarmee was de discussie gesloten. Het leek alsof ze vonden dat ze het juiste hadden gedaan, zonder te beseffen hoe schadelijk hun aanpak voor mij was geweest. Toen ik mijn huisarts verzocht om de aantekening over misbruik uit mijn dossier te laten verwijderen, kreeg ik slechts een slordig bericht terug zonder enige erkenning of excuus.”

Wat zou er volgens jou moeten veranderen binnen de medische wereld?
“Artsen moeten zich bewust worden van de impact van seksueel trauma zonder dat ze het als een diagnose op zich gaan behandelen. Er moet een manier zijn om medische klachten objectief te blijven beoordelen, zonder dat een traumatisch verleden automatisch leidt tot de conclusie dat alles psychosomatisch is. Meer scholing op dit vlak is cruciaal. Daarnaast zou er ook een protocol moeten zijn waarmee patiënten meer controle hebben over wat er in hun dossier wordt opgenomen. Patiënten moeten zelf kunnen beslissen of ze willen dat trauma wordt vermeld en hoe dit wordt gebruikt in de diagnostiek.”

Wat had je graag anders gezien?
“Echte erkenning en een zorgvuldige, onbevooroordeelde medische benadering. Er moet meer bewustwording komen in de medische wereld over hoe je omgaat met patiënten met een traumatisch verleden. Luisteren zonder te oordelen, dat is wat ik had gehoopt te krijgen. Ook zou het mooi zijn als er richtlijnen komen voor hoe artsen moeten communiceren met patiënten die een seksueel trauma hebben doorgemaakt. Er is te weinig kennis en te veel willekeur.”

Wat wil je meegeven aan anderen die zich in een soortgelijke situatie bevinden?
“Blijf voor jezelf opkomen, ook als het moeilijk is. Je hebt recht op goede medische zorg, ongeacht je verleden. Zoek een arts die je echt serieus neemt en wees niet bang om van arts te wisselen als je je niet gehoord voelt. Je hebt het recht om te eisen dat je klachten serieus worden onderzocht. Ga nooit alleen naar een afspraak!
En aan de medische wereld zou ik willen zeggen: behandel de mens en niet alleen het dossier. Seksueel trauma mag geen belemmering vormen voor de juiste zorg. Ik hoop dat er in de toekomst meer oog komt voor de complexiteit van trauma en dat artsen beter worden opgeleid in hoe ze hiermee om moeten gaan. En wat zou ik tegen de mensen willen zeggen van mijn zorgverzekering? Ik weet het niet, omdat ik betwijfel of het ook maar iets zou helpen. Maar omdat hoop nooit verloren mag gaan, wil ik dat ze ooit zullen begrijpen dat een menselijk gebaar van begrip het verschil kan maken. En vooral dat juist dat hetgene is waar een kwetsbaar mens behoefte aan heeft.”