© Colin Huijser

Na zijn deelname aan ‘Hel of hotel’ van de EO is Leroy van der Hurk inmiddels een bekend gezicht. Zijn verhaal is op zijn minst inspirerend te noemen.
Op jonge leeftijd komt hij in een weeshuis terecht en om de pijn van die tijd te verdoven begint hij in zijn tienerjaren met het roken van wiet. Hij raakt uiteindelijk verslaafd en belandt door meerdere delicten in de jeugdgevangenis. Na vier jaar detentie komt hij in aanraking met meerdere soorten drugs. Hierdoor krijgt hij een overdosis die resulteert in een psychose, waarna hij gesedeerd wordt. Hij komt terecht in een gesloten psychiatrische inrichting.
Inmiddels is Leroy al tien jaar van het criminele pad af en heeft hij zijn leven 180 graden weten te draaien. Met zijn verhaal hoopt hij andere mensen te bereiken en te laten zien dat er in ieder mens de kracht schuilt om je kwaliteiten ten goede in te zetten.
Geraakt door dit verhaal, besluit ik contact op te nemen met Leroy. Als ik hem spreek, merk ik meteen dat hij een enthousiaste en sociale persoonlijkheid heeft. Hij praat met veel passie en is eerlijk, open en rauw. Het wordt al snel een bijzonder mooi gesprek.

Mijn eerste vraag aan Leroy is wat maakte dat hij zijn leven wilde veranderen.
“Rond mijn 25e belandde ik in een psychose door het gebruik van gecombineerde middelen, waaronder DMT (de werkzame stof die in ayahuasca zit, red). De Indianen beweren dat je door deze stof in contact komt met andere sferen en entiteiten. Zo heb ik dat zelf ook ervaren.
Ik zat in die tijd in de drugshandel en ik had een succesvolle wietlijn opgezet. Ik verdiende daardoor 800 euro per dag. Tijdens een eerdere trip zag ik een entiteit die tegen mij zei dat ik moest stoppen met het verhandelen van verdovende middelen, omdat ik andere mensen hun eigen proces moest laten doormaken. Met alle ervaring die ik had, moest ik mijn invloed positief inzetten.
Ik weet niet of er meer is, maar door dit visioen ontstond er wel een ander perspectief. Ons brein is dusdanig creatief, dat het lijkt alsof iets van buiten tegen jou praat, maar ik denk eerder dat iets in jezelf je de weg wil wijzen. Wij zijn zeer bijzondere wezens en ons bewustzijn is dimensionaal op meerdere fronten.
Toen ik eenmaal nuchter was, wist ik nog niet goed hoe ik daar vorm aan moest geven. Het was vooral een stukje ego waar ik los van moest zien te komen.
Uiteindelijk kwam ik zoals gezegd in een psychose terecht, waarbij ze mij een aantal keer hebben platgespoten. Ook kreeg ik zware medicatie.
Op een dag lag ik wederom platgespoten op de betonnen vloer van de Oostvaarderskliniek en kwam het besef dat ik echt wat anders wilde doen met mijn leven.
Ik heb het traject in de tbs-kliniek afgerond, haalde mijn HBO-diploma en raakte werkzaam in de ouderenzorg. Wat er ook gebeurde, ik wilde niets meer doen waarmee ik anderen direct of indirect beschadigde. Ik voelde heel sterk dat we voor anderen en onszelf moeten zorgen.”

Niet iedereen geloofde meteen in de verandering die Leroy had doorgemaakt.
“Ik had gelukkig niet te maken met een oud milieu. Ik was zelf de aanstichter van mijn daden, zoals dealen en overvallen. Daarom heb ik me nooit echt verbonden gevoeld met een bepaalde groep mensen of vrienden. Zelf ben ik sociaal en ik kan goed omgaan met verschillende persoonlijkheden, waardoor ik me gemakkelijk ergens thuis voel. Dat komt mede door hoe ik ben opgegroeid. Ik had dan ook geen last van dat deel van mijn leven en ik trok me daar ook weinig meer van aan. De mensen om mij heen waren vooral blij dat ik me niet meer bezighield met zaken die het daglicht niet konden verdragen.
Alleen geloofden ze het niet altijd. Dat kwam doordat ik al op jonge leeftijd had geleerd om sociaal wenselijk gedrag te vertonen. Het heeft dan ook heel lang geduurd voordat mijn omgeving er echt in begon te geloven. Ze dachten in die periode dat ik vast nog wel wat deed op dat gebied.
Ik heb mezelf keer op keer bewezen. Niet alleen het behalen van mijn diploma en werkzaamheden met dementerende ouderen maakte dat ze langzaam overtuigd raakten, ook mijn muziek kreeg een heel andere vorm. Daarnaast ging ik werken met de jeugd om ze te helpen met hun ontwikkeling en uiteindelijk werkte ik zelfs in de jeugdgevangenis waar ik heb gezeten. Zo liet ik niet alleen aan mijn omgeving zien dat ik mijn verleden ontstegen was, maar vooral aan mezelf.”

In ‘Hel of hotel’ is Leroy te zien in zijn oude rol uit het verleden. In het programma worden zes BN’ers samen met een groep gerehabiliteerde ex-gedetineerden opgesloten in een gevangenis. Het betreft een experiment waarbij de laatste groep is gevraagd om zich net zo te gedragen als tijdens hun detentie. Leroy wordt daardoor met zijn verleden geconfronteerd.
“Toen we net aan de opnames begonnen, leek het vooral een soort schoolreisje. Totdat Mark Baanders bij mij op de cel kwam. Hij had een houding die uitstraalde dat het allemaal wel meeviel. Ik besefte dat ik moest terugschakelen naar een tijd waar ik mezelf liever niet meer mee verenig. Toch is dat me gelukt en dat is goed te zien. Vroeger identificeerde ik me met deze rol, maar nu was dat vooral vermoeiend.
Op dag zeven was ik dan ook blij dat we de laatste nacht ingingen, want ik voelde door de setting oude neigingen weer opborrelen. Zo wilde ik bepaalde dingen oplossen met mijn handen.
Ik lees weleens reacties dat alles in scène zou zijn gezet, maar zo was het absoluut niet. We werden echt opgesloten, om vijf uur ging de cel dicht, we kregen drie keer per dag te eten en de volgende dag mochten we er pas weer uit voor het dagprogramma.
Ik besefte daardoor des te meer hoeveel vrijheid ik nu heb in mijn leven.
Maar de grootste confrontatie was het gemis van mijn zoon. Dat deed echt pijn. Na de opnames ben ik veel bewuster het contact met hem aangegaan. Ik werk bewust niet op de dagen dat hij bij mij is, we hebben namelijk co-ouderschap. We hebben daardoor een nog diepere band gekregen. Ik geniet elke dag van de ontwikkeling die hij doormaakt.”

Deelname aan het programma heeft nog veel meer inzichten opgeleverd voor Leroy.
“Ik besef door dit alles hoe ver ik gekomen ben in de afgelopen jaren. Ik ben opgegroeid in een bepaalde situatie. Zo ben ik uit huis geplaatst door de kinderbescherming en ik mocht mijn ouders in die tijd niet meer zien. Vanuit mijn referentiekader toentertijd was dat normaal geworden. Ik had veel uitbarstingen en de daden die ik heb gepleegd zijn daaruit voortgekomen. In die tijd bagatelliseerde ik het drama dat eromheen hing. Ik geloofde echt dat ik zo was en dat ik crimineel was aangelegd.
Door het praten met de andere ervaringsdeskundigen in ‘Hel of hotel’ besefte ik dat ik mezelf nu heel anders zie. Ik ben goed op weg. Dat durf ik nu tegen mezelf te zeggen, zonder dat ik bang ben dat mijn ego dan spreekt.
Waar ik wel verdrietig van word, is dat ik na de uitzending ontslagen ben door een van mijn werkgevers. Ik besef dat het meer over de ander zegt dan over mezelf, maar dat neemt niet weg dat ik me daardoor wederom afgewezen voel. Ik werkte daar een zomer lang als zzp’er en ze waren zo tevreden dat ze hadden gevraagd of ik in de flexpool wilde werken.
Ze weten hoe ik nu ben, maar toch gaan ze af op de beeldvorming. Ik heb juist meegedaan aan het programma om te laten zien hoe de maatschappij omgaat met bepaalde zaken, zoals ex-gedetineerden. Ik heb een Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG), maar dat stelt ineens niets meer voor. Ik vind het absurd, want ik betaal voor de VOG, een complete organisatie checkt of je ervoor in aanmerking komt en dan is er toch een werkgever die dat compleet naast zich neerlegt. We hebben onze straf uitgezeten, maar naderhand worden we nog veel harder gestraft. Je raakt uit verbinding met het netwerk dat je hebt opgebouwd. Dat komt nog bovenop de zelfveroordeling die je al voelde.”

Gelukkig laat Leroy zich hierdoor niet uit het veld slaan. Sterker nog, hij zet zich voor van alles in. Dit soort situaties geven hem de volharding om zich nog verder te ontwikkelen.
“Ik ben 17 maanden geleden als vrijwilliger begonnen bij een voetbalclub. Dat doe ik naast mijn andere werkzaamheden. Ik heb een plan geschreven voor deze jongens om in de keuken te komen werken als vrijwilliger, al krijgen ze wel een vergoeding. Het heeft zich inmiddels zo ontwikkeld dat er nu ook jongens met voorwaarden meedoen aan dit project (bij een fout gaan ze terug naar de jeugdgevangenis, red). Het werpt echt zijn vruchten af en het maakt impact op hun leven.
Verder ben ik samen met mijn vader de grondlegger van Dementie Preventie. Dat is een online platform op Facebook waar we iedere dag een instructievideo van 15 minuten op plaatsen om beweging te stimuleren. We hebben inmiddels 1600 volgers en we hebben gezegd dat we 182 video’s willen plaatsen, zodat mensen kunnen afwisselen. Daarnaast zijn we bezig met een visie document, omdat we een stichting willen starten. We kunnen dan fondsen aanvragen om deze oefeningen aan te leren in bijvoorbeeld buurthuizen.
We denken er ook over om mijn project bij de voetbalclub te combineren met dit project. We willen verbinden. Zo leer je de jongeren om eerst zorg te dragen voor voeding en later voor mensen. Jong en oud kunnen zoveel van elkaar leren. De oudere generatie krijgt meer inzicht in de snel veranderende wereld door middel van de souplesse van de jongere geest en de jongere generatie kan weer leren dat niet alles zomaar komt aanwaaien.”

Hier houden de ambities van Leroy niet op. Hij heeft nog een project, Ruwe Diamant, waarbij hij scholen en instellingen bezoekt. Daarnaast trekt hij in mei weer het theater in om over zijn ervaringen te vertellen en is hij als de Ritmische Dichter bezig met het maken van muziek in combinatie met poëzie. Maar zijn grootste hoop voor de toekomst is een eigen tv-programma. Kortom, er staat nog zeer veel op stapel.
“Ik zal me altijd blijven inzetten voor jongeren. Het mooie aan het werk met de jeugd vind ik de directe verbinding. Als ik mijn verhaal vertel, krijg ik steevast te horen dat ze hier zoveel van leren, vooral over de echte wereld. Op school krijgen ze de verplichte vakken, maar hoe je het leven moet leven leren ze er doorgaans niet. Ik wil ze inspireren om hun hart te volgen en hun kwaliteiten te gebruiken.
Er zijn genoeg jongeren met een soortgelijk verhaal en zij hopen dat er nog meer mensen over hun ervaringen komen vertellen, omdat ze zich hiermee kunnen identificeren. Ik weet wat ze moeten doorstaan en ik laat zien dat ze altijd een keuze hebben om voor zichzelf te kiezen.
Daarnaast ben ik bezig met een format voor een tv-programma dat zich richt op dementie, omdat ook daar mijn ambitie ligt. Dat mag ik deze week pitchen, erg spannend!
Ik heb nog genoeg te doen op deze wereld. Mijn hoop voor de toekomst is dat ik volhard en blijf doen wat ik nu allemaal doe. Dan komen de vruchten vanzelf uit de boom gevallen. Mijn grootste doel is dat al mijn projecten ten goede komen aan de wereld en aan mezelf. Maar het belangrijkste blijft mijn zoon. Mijn tijd met hem is mij alles waard.”

Voor het gesprek zag ik Leroy al niet als zijn daden. Ik zie namelijk iemand met een warm hart, die van alles onderneemt om de maatschappij een stukje mooier te maken. Het is schrijnend dat diezelfde maatschappij zich niet genoeg inzet voor de rehabilitatie van ex-gedetineerden.
Hij heeft in het begin van zijn leven het nodige meegemaakt, is door de pijn heen gegaan en deze uitte zich op een wijze die weliswaar destructief is, maar waar hij uiteindelijk ook zijn grootste kracht uit heeft weten te halen. Hij is daardoor een voorbeeld voor velen, omdat hij laat zien dat we allemaal fouten maken, maar door ervan te leren, maken wij als mens een ongekende groei door. Het is een gesprek geworden dat mij nog lange tijd bij zal blijven.

Benieuwd geworden naar ‘Hel of hotel’? Het programma van de EO is te zien op NPO start.