Steeds meer mensen vermijden het nieuws. Ook zijn er steeds meer mensen die de wereld zien als een gruwelijke plek waar geen hoop meer is. En dan heb je nog de mensen die zo boos zijn, dat ze alles verslinden en vervolgens hun mening op social media plaatsen.
Vooropgesteld: ik snap ze allemaal, alleen heeft het bij mij een tegenovergesteld effect.
Ja, ik kan zeer boos worden als ik lees over nog meer onderdrukking, nog meer armoede, nog meer geweld en nog meer berichten over de steeds groter wordende dreiging. Ik zet daarentegen het gevoel van onmacht om in iets anders.

Ik hoor je al denken: wat dan? Er zijn dagelijks mensen die sterven door onzinnige oorlogen, mensen die alles kwijtraken, mensen die zichzelf niet mogen zijn omdat een of andere machthebber heeft besloten dat diversiteit een vies woord is en ondertussen staat de wereld in brand. Met dit alles ben ik het volkomen eens en ik sluit zeker mijn ogen niet voor alle ellende. Sterker nog, ik lees het dagelijks om op de hoogte te blijven en ik word er op dat moment ook moedeloos van. Ook ik ervaar dan gevoelens van machteloosheid.

Juist uit die gevoelens van onmacht, haal ik vervolgens kracht. Ik ben de opleiding journalistiek gaan doen om een andere kant te belichten. Niet het koude nieuwsbericht, met enkel feiten en een beeldvorming die angst, woede en verontwaardiging als gevolg heeft.
Ik wil als tegenbeweging de verhalen vertellen van al die prachtige mensen waar dit nieuws over gaat. En juist deze verhalen geven mij hoop. In alle mensen schuilt een enorme kracht, vaak zelfs zonder dat ze zich daar bewust van zijn.

Een moedige vrouw, die werkt voor de gemeente en zich ondertussen vol energie blijft inzetten voor het klimaat en een betere wereld. In het nieuws wordt zij weggezet als een extreme demonstrant, maar ik zie iemand die zich zorgen maakt om onze leefomgeving en er alles aan wil doen om een mooie wereld aan haar kinderen na te laten.
Of een bijzonder gepassioneerde man, die inmiddels gepensioneerd is, maar zich dagelijks inzet om de maatschappij een stukje veiliger te maken. Die oordeelloos is en ieder mens de kans gunt om iets van het leven te maken. Die zich inzet voor gelijke kansen en de mens vooral als mens blijft zien, ondanks hun verleden in de criminaliteit.
En een warme en liefdevolle vrouw die haar man en stiefzoon is verloren door geweld, maar die zo veerkrachtig is en nog zo positief in het leven staat, dat zij een voorbeeld voor velen is.

Door het nieuws vergeten we vaak de menselijke kant. We zien niet meer het gehele verhaal. Ook zie je weinig tot geen goed nieuws, waardoor we al snel vergeten dat naast alle ellende ook ontzettend veel mooie dingen plaatsvinden. Dat verkoopt immers niet, dus lezen we er niet dagelijks over. Sterker nog, het wordt bijna nooit belicht. Er zijn zoveel mensen die zich dagelijks inzetten voor een betere wereld. Mensen die werkzaam zijn in oorlogsgebieden, mensen die vluchtelingen helpen aan een menswaardig bestaan, organisaties die zich inzetten voor gelijkheid en mensen die er alles aan proberen te doen om de natuur te helpen.

Ik laat me dan ook niet meeslepen in de waan die dagelijks over ons wordt uitgestort. Ik lees het, laat het even tot me doordringen en daarna ga ik op zoek naar de andere kant van het verhaal. Naar de mensen die willen verbinden, mensen die liefdevol in het leven staan, mensen die anderen helpen. Want juist daar krijg ik energie van. En als ik het echt even niet meer zie zitten, trek ik de natuur in, om er vervolgens weer volledig opgeladen tegenaan te gaan.
Er zijn nog zoveel hoopgevende verhalen te vertellen. Ik laat me liever inspireren door deze mensen, dan mezelf lamslaan door te focussen op negativiteit.
Ik sluit dan ook af met dit citaat: “Als je bang bent voor het onbekende, leer het dan kennen.” Want in alle nog niet vertelde verhalen, al die nu nog onbekende mensen, schuilt een wereld die staat voor hoop.