Aan het begin van de avond luister ik altijd een podcast op Podimo. Gisteravond stond Bizar op het programma, met host Henrik Slagter en zijn moeder (altijd liefkozend ‘Ma’ genoemd). De aflevering ging over de gruwel achter datingprogramma’s. Ma had een mooie selectie gemaakt, waaronder het verhaal van de ‘Dating Game Killer’, een seriemoordenaar waaraan de kandidate op het nippertje was ontsnapt.

Nu ken ik veel seriemoordenaars (de verhalen hè, niet persoonlijk), maar van deze had ik nog nooit gehoord. Geïntrigeerd door dit alles zocht ik op Netflix, en jawel hoor, er was een film: Woman of the Hour. Ik ging er eens goed voor zitten. Maar wat er toen gebeurde, had ik niet kunnen voorspellen.
Ik kan nooit normaal en ontspannen films en series kijken, want ik zie altijd meteen vele (en diepere) lagen. Dat ben ik gewend, maar bij dit verhaal viel ik van de ene verbazing in de andere, terwijl het simpelweg bedoeld is als een “vermakelijke” film.

Het datingspel zelf heeft een simpele formule. Drie mannelijke kandidaten, één vrouwelijke. Ze worden afgescheiden door een wand, zodat de vrouw de mannen uit wie ze mag kiezen niet ziet. Ze stelt de kandidaten om en om een vraag en samen met de gelukkige man die ze uiteindelijk kiest, wint ze een reis. Een formule zo oud, dat we hem inmiddels kunnen dromen. En dat klopt, want dit speelt zich allemaal af in de jaren ’70.

De mannen zijn uiteenlopend van aard. Eentje die vrouwen vooral als seksueel object ziet en dat niet onder stoelen of banken steekt. Zijn seksistische “grappen” vliegen door de studio.
Eentje die wat “dommig” overkomt, maar vast heel lief is. Hij wordt vooral op de hak genomen.
En dan de seriemoordenaar, die met bijzonder veel charme en gevoeligheid op haar vragen antwoord. Een patroon waar inmiddels steeds meer bewustwording voor komt, wordt hier haarfijn uit de doeken gedaan. Moeiteloos weet hij vrouwen in te pakken, maar dat niet alleen. Het hele publiek eet uit zijn hand.

Nog een patroon dat sterk naar voren komt: haar wordt voor de uitzending gevraagd om zichzelf vooral te verstoppen achter een glimlach. Ze mag niet te veel zeggen, want dat vinden mensen niet zo leuk, dus lees vooral de stompzinnige vragen voor en GLIMLACH. Zichtbaar ongemakkelijk doet zij in het begin wat haar gevraagd wordt, ook al voelt ze aan alles: dit ben ik niet, ik wil dit niet. Tot ze hieruit losbreekt, de vragen doorkrast en zichzelf laat zien. Degenen die haar klein willen houden, vinden haar per direct vervelend, en laten dat merken ook.

Wat er namelijk gebeurt, is dat ook zij het publiek voor zich wint, en dat is nou net niet de bedoeling. Ze komt grappig en intelligent over, en dat zit de presentator niet lekker, want zij steelt de show, en ineens staat hij daar in haar schaduw. Ze heeft de regie volledig in eigen handen genomen en vrijwel iedereen haalt opgelucht adem als de show ten einde is.

Uiteindelijk kiest ze voor de seriemoordenaar, want ook haar pakt hij in eerste instantie moeiteloos in. Het publiek doet een duit in het zakje. Ze laten duidelijk merken dat ze met hem het beste af is.
Na de uitzending besluiten ze om wat te gaan drinken, hij staat haar op te wachten bij de deur van de studio. Maar uiteindelijk klinkt haar intuïtie luider dan zijn charme als hij tijdens de date de eerste scherven toont. Exact zoals dat gaat in vele toxische relaties met intiem terreur, krijg je hier het gegeven in sneltreinvaart te zien.

Toch blijven de diepere lagen daar niet bij. Het verhaal switcht constant van verleden, naar heden en naar de toekomst. In het heden is een vrouw uit het verleden te zien. Zij herkent hem, en wil hulp inschakelen. Maar waar ze ook aanklopt, ze wordt geen moment geloofd en ze wordt zelfs afgescheept. Zelfs de politie stuurt haar naar huis, ondanks dat ze aan blijft dringen. Helaas ook een herkenbaar gegeven.

Als de film af is, krijg je als kijker de laatste “klap”. Zoals gebruikelijk tonen de makers in tekst hoe alles afgelopen is, maar ook geven ze meer informatie over hoe deze man jarenlang door heeft kunnen gaan, ondanks tientallen aangiftes. Want de vrouw uit het heden blijkt niet de enige te zijn die tevergeefs bij de politie op de stoep heeft gestaan.

Juist door al deze lagen raad ik deze film ten zeerste aan. Als je verder kijkt dan het vermakelijke verhaal, zie je hoe al deze mechanismen werken, en welke dynamiek er ook in onze maatschappij veelvuldig voorkomt. Het is daarom een film die je niet snel loslaat.

Woman of the Hour is te zien op Netflix.
Bizar is te beluisteren via Podimo.